دیدار تراکتور و پرسپولیس در مسابقات حذفی فقط یک مسابقه فوتبال نبود؛ نمایشی تکراری از هنجارشکنیهایی بود که این روزها به بخشی عادی از سکوهای فوتبال ایران تبدیل شده است. فحاشی و توهین به رقیب آن قدر رایج شده که گویی نبودش، عیش دیدار را برای بخشی از تماشاگران ناقص میکند؛ پدیدهای که دیگر نمیتوان آن را به هیجان لحظهای یا اهمیت مسابقه محصور کرد.
به گزارش ایسنا، دیدار تراکتور و پرسپولیس در دروازه رقابتهای مسابقات حذفی تنها گوشهای از هنجارشکنی و زشتیهای این روزهای فوتبال ایران بود. فحاشی و توهین به رقیب در ورزشگاهها روز به روز عادیتر میشود و اگر در یک دیدار فحش داده نشود، برخی تماشاگران انگار از آن دیدار لذت نبردهاند.
جریمههایی که بازدارنده نیستند
کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال با جریمههای تکراری باعث شده این موضوع عادی شود. تماشاگران میدانند که دشنامهایشان فقط دامنِ جیب تیم را میگیرد و این مبالغ هم برای تیم فوتبالشان پول زیادی نیست پس میصرفد که با تهی کردن خشم خود به این رضایت نامطلوب درونی برسند چرا که جریمه دامنگیر خود فرد نیست.
وقتی فحاشی «رفتار مجاز ورزشگاهی» میشود
برتر است کمیته انضباطی این را قبول کند که اگر فحاشی در طول زمان بدون پیامد مشخص باقی بماند، به تدریج در ذهن هوادار به عنوان بخشی از «رفتار مجاز ورزشگاهی» ثبت میشود. در این حالت، حتی نبود محرک مستقیم نیز مانع بروز رفتار توهینآمیز نخواهد شد و این یعنی مرگ اخلاق در فوتبال ایران.
نقش محیط ورزشگاه در تشدید پرخاشگری
نصب دوربینهای چهره زن، مدیریت صحیح محیط ورزشگاه، از نور و صدا گرفته تا نظم ورود و جایگاهها، میتواند شدت رفتارهای پرخاشگرانه را کاهش دهد. همچنین ارتباط محترمانه با تماشاگران از سوی تیم و گوینده ورزشگاه، نقش مهمی در اصلاح رفتار جمعی دارد. در مجموع مداخلات پیشگیرانه اهمیت بیشتری دارند.

مرز میان هواداری پرشور و رفتار توهینآمیز مشخص شود
کمیته انضباطی باید در برابر این ناهنجاریها واکنش سریع، قاطع و قابل مشاهده داشته باشد. واکنشهای نامعلوم یا دیرهنگام نهتنها بازدارنده نیستند بلکه به طبیعیسازی بیشتر این رفتارها کمک میکنند. در جنب این موارد، آموزش فعالانه هنجارهای رفتاری نیز ضروری است؛ اینکه تیمها و نهادهای برگزارکننده به روشنی مرز میان هواداری پرشور و رفتار توهینآمیز را تعریف کنند.
گمنامی جمعی؛ چرا تماشاگران بیتفاوت میشوند؟
یکی از دلایل سردادن شعارهای رکیک در ورزشگاهها این است که در جمعهای عظیم، احساس گمنامی و از بین رفتن مسئولیت فردی باعث میشود هنجارهای اخلاقیِ شخصی تضعیف شوند و جای خود را به هنجارهای جمعی بدهند. در چنین شرایطی، رفتاری که فرد در زندگی روزمره هرگز انجام نمیدهد، در ورزشگاه برایش عادی و حتی قابل توجیه میشود.
فحاشی بهعنوان ابزار بیارزشسازی حریف
از سوی دیگر فحاشی فقط تخلیه خشم نیست، بلکه نوعی مشروعیتزدایی اخلاقی از حریف محسوب میشود. با توهین و بیارزش جلوه دادن کادر فنی یا بازیکن تیم فوتبال مقابل، هوادار تلاش میکند برتری ممکن حریف یا فشار روانی ناشی از شکست را برای خود قابلتحمل کند. به بیان آسان، وقتی حریف «ضعیف» یا «بیارزش» تصویر میشود، شکست برابر او کمتر دردناک به نظر میرسد.

مسالهای ساختاری، نه احساسی
در نهایت فحاشی تماشاگران یک مساله فردی یا مقطعی نیست بلکه محصول تعامل هویت گروهی، شرایط محیطی و سیاستهای مدیریتی است؛ بنابراین مقابله مؤثر با آن نیز نیازمند راهحلهای ساختاری و چندلایه است، نه صرفاً مجازاتهای مقطعی و واکنشیِ زودگذر.
انتهای پیام
نوشته مرگ اخلاق در فوتبال ایران با چراغ سبز جریمههای تکراری اولین بار در – اخبار فوتبال ایران و جهان. پدیدار شد.








