بخش خبر خوان امروز؛ خبرنگاران جوان
لرستان با وجود منابع آبی نسبتاً غنی، رودخانههای پرآب و بارش بالاتر از میانگین کشوری، تضاد عجیبی را تجربه میکند.
باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش – فراوانی ظاهری آب در کنار بحران ناترازی. این ناترازی نه به معنای کمبود مطلق آب، بلکه به دلیل مدیریت ناکارآمد، الگوی مصرف نامتوازن، تغییرات اقلیمی و فشارهای توسعهای رخ داده است. امروز لرستان در حالی با مشکلات جدی در تأمین آب شرب، کشاورزی و صنعت روبهروست که از نظر منابع طبیعی ظرفیت بالایی دارد.
میانگین بارندگی سالانه لرستان حدود ۴۵۰ تا ۶۰۰ میلیمتر است؛ بیش از دو برابر متوسط کشور.
رودخانههای کشکان، سیمره، سزار و دهها شاخه فرعی از کوههای زاگرس سرچشمه میگیرند و بخش مهمی از حوضه کرخه و کارون را تغذیه میکنند.
سدهای مهمی، چون سد مروک، سد حوضیان و سد ایوشان ظرفیت تنظیم منابع آبی را دارند، اما هنوز بخش زیادی از رودخانهها بدون مهار رها میشوند.
️کاهش ۴۲۲ میلیون مترمکعبی سهم آب لرستان توسط وزارت نیرو
دومین جلسه کمیته تعادلبخشی منابع و مصارف آب استان لرستان به ریاست سمانه حسنپور رئیس سازمان مدیریت و برنامهریزی استان و با حضور نمایندگان دستگاههای مرتبط تشکیل شد.
حسنپور رییس سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان در این جلسه با تشکر از تلاشهای آب منطقهای، بر لزوم دقت در بررسی آمار و اطلاعات تأکید کرد.
رییس سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان در این جلسه که صبح امروز پنجشنبه ۱۳ شهریورماه برگزار شد، گفت: با اشاره به اختلاف موجود در آمارهای ارائهشده و بر اساس مطالعات جامع آب، حجم منابع آبی استان ۱۶۳۷ میلیون مترمکعب برآورد شده، در حالی که جمع نیازهای آبی در شرایط عادی بدون در نظر گرفتن تغییر اقلیم و افزایش درجه تبخیر و تعریق به ۱۸۱۱ میلیون مترمکعب رسیده است.
رئیس سازمان مدیریت و برنامهریزی لرستان افزود: وزارت نیرو حجم منابع را ۱۳۸۹ میلیون مترمکعب اعلام کرده که اختلافی ۴۲۲ میلیون مترمکعبی را نشان میدهد.
وی در پایان تصریح نمود: همچنین مصارف اعلامی از سوی این وزارتخانه شامل بخش فاضلاب ۲۰۲، صنعت ۵۹ و کشاورزی ۱۵۵۰ میلیون مترمکعب است.
شایان ذکر است که براساس مطالعات آب مورد نیاز استان در افق ۱۴۰۷، ۲/۵ میلیارد متر مکعب است.
ناترازی آب در لرستان محصول کمبود مطلق آب نیست، بلکه ناشی از ناهماهنگی در مدیریت، مصرف بیرویه و تغییرات اقلیمی است. اگرچه لرستان همچنان یکی از استانهای پرآب کشور محسوب میشود، ادامه روند کنونی میتواند آن را به یکی از کانونهای بحران آبی ایران بدل کند. راه برونرفت از این بحران، ترکیبی از اصلاحات ساختاری، مشارکت مردمی و سرمایهگذاری در زیرساختهای نوین آبیاری و مدیریت منابع است.
